Loslaten

Het was krap om alles af te ronden van mijn werk. Maar het is gelukt. Het is gek om naar huis te rijden en te weten dat je de volgende dag niet terug ga. Mijn collega belde op en gaf een goede tip: laat het nu los!

Veel hoefde ik niet te doen. Alles stond al klaar. Nog even onder de douche wetende dat dit de laatste aangename, warme, douche zal zijn. Loslaten.

Afscheid nemen van je man en kinderen viel me zwaar. Sjoerd die stoer en koeltjes gedag zei. Maike in volle tranen.
De reis verliep prettig. Logica is soms ver te zoeken op de airport. In Nederland werd me verteld dat mijn bagage direct doorgaat naar kisumu. Tis tenslotte zelfde vliegmaatschappij. Maar niks was minder waar. Koffers opgehaald dan vervolgens met alles door de check-up. Buiten gekomen eerste ontmoeting met Hesborn (telefoon afgeleverd die Erwin meegegeven had voor hem) met een stortbui op mijn kop rende ik met koffers en al naar de andere kant voor mijn binnenlandse vlucht. Ook daar weer door de check-up. Nogal een zwaar karweitje. Je karretje waar bagage opligt kan je nergens kwijt. En iedereen laat ze staan. Gevolg dat je nergens bij kan. Organisatie ver te zoeken. Ondertussen behoorlijk warm gekregen van al die koffers op de band leggen en er weer afhalen. Er stond niemand die controleerde of ik wat bij me had. Terwijl de tunnel waar ik door heen liep behoorlijk piepte..
Bagage gedropt en door douane. Cola gekocht ik voelde me toch wel dizzy. Realiseerde ik me ineens dat ik mijn handbagage niet heb. Gestrest liep ik terug. Gelukkig was het gevonden. Medewerker vroeg wat er in zat om te controleren of ik wel de eigenaar was van de koffer. Ha! Eindelijk een security check. Over loslaten gesproken: handbagage letterlijk losgelaten

Moment dat ik uitstapte op kisumu airport voelde ik de diepe zonnestralen op mijn schouders..
Ben ik werkelijk hier gaat door mijn gedachten. Wat heerlijk die zon!
Direct mijn schoenen verruild voor slippers. Oh heerlijk. Die witte voeten zien er niet uit haha.
Jim en Ineke kwamen me halen en we zijn direct naar Jerrian gegaan.
Student die op universiteit zit. Vanaf begin jaren was zij op centrum. Simone sponsort haar nog steeds. Het is goed om haar te zien. Ze heeft een rondleiding gegeven in haar school. Ze studeert een medische opleiding.
Daarna zijn we naar haar huis gegaan. Een grote kamer die ze huurt. Waar alleen een bed in staat en 2 stoelen. 1 stoel met piepklein tafelblad dat is haar tafel.
In hoekje is een keuken gemaakt wat in onze ogen geen werkbaar keuken is.
Ze betaald veel voor deze kamer. Onvoorstelbaar dat dit gebeurd. Iedere dag moet ze de pikipiki (motor) nemen om naar school te gaan. Kost €1,60 per keer. Dat is veel geld en afstand is te ver.
Lunch in stad en boodschappen gedaan in kisumu. Al knikkebollend in de auto richting centrum. De vermoeidheid slaat toe.
Op centrum word je door veel mensen begroet. De eerste vraag is how is Holland. 2e is how is Mark, Maike end Sjoerd.
Om 21:15uur (nl tijd 19:15) voldaan maar zeer moe ging bij mij het lichtje uit.
Om 8uur werd ik opgeschrikt door Floor die aan mijn deur bonkte en help riep. Ik versnelde uit bed. Ze gaf aan dat Noor in de badkamer lag en dat er iets met bloed was.
Noor is flauwgevallen, buiten bewustzijn geraakt voor zeker 5 min. Gelukkig hebben we tegenwoordig permanente dokters in onze ziekenhuis. Floor ging hulp halen en ik bleef bij Noor. Het enige wat ik kon doen was bidden. Ik zal niet in details treden maar het was angstaanjagend. Binnen paar minuten stonden 4 vreemde mannen in de kamer. Uiteindelijk is ze bijgekomen.
Floor en Noor zijn studenten van Windesheim. Ik had ze bij aankomst even kort ontmoet. Ondertussen kwamen er meerdere mannen even kijken. Ik stond nog in mijn onderbroek en top. Poplaus had ik nog niet ontmoet. We groette elkaar, dit was wel een hele aparte gewaarwording.
Noor heeft ws lichte hersenschudding. Moet het rustig aan doen.

De 2e dag verder het centrum bezocht en medewerkers ontmoeten. Alle kinderen zijn al naar huis. December verlof. Extreem vroeg dit keer. Heeft weer te maken met nationals examens
Das erg jammer want ik had graag een aantal kinderen willen ontmoeten. Helaas is het nu zo.. laat gaan..
Op centrum is genoeg werk te doen, reparaties, vervangingen, nieuwe projecten, verbouwingen etcetera.
Realiseer me niet dat alles in een keer gaat lukken hoe graag ik ook zou willen. Niet overal invloed op. Zoals Maike zou zeggen "Let it go"
Ik ga een start maken met aantal projecten. Morgen met Pamela naar dokters, onderzoeken nav haar vleesboom. Volgende keer meer daarover.