Nieuws uit Kenia.

Eerste bericht uit Kenia,

De dag van vertrek was voor mij een ongeloofelijk moeilijke opdracht.
Je ziet een hoop beren op de weg. Loslaten van je eigen kinderen, op weg naar iets vreselijks, emoties die schommelen van hot naar her.
Bij het uitstappen van de auto, en het pakken van het karretje schoot door mijn gedachten, leuk ik ga Nyanchama zien… en direct er achter aan de realiteit. Veelal heb ik het karretje gepakt met een verheugelijk feit, maar dit keer was het anders. Ik had erg veel moeite met het loslaten van Maike en Mark. Eenmaal door de douane daar stond ik dan helemaal alleen…. Nu gaat het echt gebeuren.
Ik kreeg even een dip… 12 jaar geleden ging ik voor het laatst alleen naar Kenia. Dat voelde heel anders dan nu. De vliegreis was ook minder prettig, vertraging, eten kwam laat, ik was op met 2 wijntjes dacht ik lekker te kunnen slapen, maar iets hield me tegen om te gaan slapen… was het toch spanning!
De taxichauffeur stond bij de uitgang, even pinnen moest wel 5x proberen om er genoeg geld uit te krijgen. Om 8uur vertrokken richting Kisii. Ik had gebeld met vader van Nyanchama en vroeg hem om 13.0uur te komen. We dachten dat we bij de juiste hospital stonden, maar werd al snel duidelijk dat Nyanchama is gestorven in dit ziekenhuis, maar overgeplaatst is (omdat het te vol was in Moratorium) naar hospital genaamd: Christa Marianne. Hoe bijzonder is dat!! Ik heb er een traantje om weg moeten pinken.
Eenmaal aangekomen, stonden Dorah en Maureen daar. Dorah is de lerares van Nyanchama, een keurig dame die goed engels kan spreken. Maureen is Nyanchama zus. Zij zaten bij elkaar in de klas en Maureen heeft Nyanchama altijd verzorgd. Een emotionele ontmoeting. Maar ik merkte dat mijn tranen op waren op 1 of ander manier. Ik moest er op 1 of ander manier voor Maureen zijn, zo voelde dat. Op dat moment gaat mijn telefoon: het is Mark. Ik begon meteen te huilen. Ik was blij dat hij me belde, ondertussen werd Nyanchama klaar gemaakt door haar vader. Het zien van haar vader bracht hoop emoties mee.
Het condoleren was heftig, ook realiseerde ik dat Mark hier ook graag had willen staan. Kort daarna liepen we met z’n allen naar een kamertje waar Nyanchama lag.
Ik zag een brancard we kwamen binnen bij haar voeteinde. Ze was bedekt met een keniaans doek. Ze vulde half het brancard zo klein is ze. Een maal bij haar hoofd aangekomen, schoten mijn beide handen naar mijn mond en kon alleen maar huilen en ik zag dat het echt Nyanchama was. Zo mooi was ze…. Het leek wel of ze sliep, ik mistte alleen een zakdoek, die had ze altijd in haar handen bij het slapen. Ze had een sticker op haar voorhoofd, waarop stond dat dit Felister Nyanchama Maisiba is. Haar lippen waren opgezwollen. Maar voor de rest zag ze e r goed uit. Ze hadden haar keurig verzorgd, en werd direct duidelijk dat ze toch in een koeling ligt. (veel hospitals hebben dat nl niet, en heb je geen geld dan ook geen koeling)
Ik heb geprobeerd nog te bidden tot God, maar op dat moment kun je niet nadenken, ik heb half engels, nederlands gebeden. Ach God weet wel wat ik wilde zeggen.
We hebben foto’s gemaakt en zijn toen naar buiten gelopen. Ondertussen werd Nyanchama weer teruggelegd.
Buiten onder de brandende zon verder gehuild. Samen met Maureen die een dike winterjas aan had stond ik gearmd, ik begon behoorlijk te zweten.
De vader vertelde mij daar hoe het allemaal gebeurd is, Dorah vertaalde het voor mij. Heel rustig en duidelijk werd alles verteld.
Nyanchama is dinsdag aangekomen op school en werd niet lekker, Maureen heeft haar toen op de rug genomen naar een dichtbijzijnde healthcheck. Daar heeft ze medicijnen gekregen (weet nog niet welke), en zijn terug gegaan naar school. Daar werd ze nog duizeliger en last van ademen. Haar moeder heeft haar opgehaald samen met Maureen, ze heeft thuis geslapen, vervolgens na het eten van Porridge (maispap) heeft ze overgegeven en werd meer kortademig. Haar ouders, Maureen en nog een oom zijn gaan lopen naar de hoofdweg (ongeveer een uur) hebben daar een bus gepakt naar Ziekenhuis. Vervolgens zat ze aan infuus, en onderzoeken liepen wat er precies was. Nyanchama heeft tegen haar zus gezegd op dat moment, Ga naar school, doe je best, werk hard en word een nurse. De vader bracht Maureen terug. Haar oom hield de wacht. De vader kwam terug. Veel schommelingen met warm en koud. Ze vroeg haar vader om zijn hand op haar te leggen. Hij legde haar hand op haar hoofd, ze deed haar ogen dicht en zei. Papa nu kan ik in vrede gaan. Ik wil dat je naar huis gaat en vertel aan iedereen wat voor dochter ik was. Vertel mijn geschiedenis en nu kan ik in vrede heen gaan. Ze deed haar ogen dicht en weg was ze….
Zelfs de zondag ervoor heb ik haar gesproken. Ergens in mijn achterhoofd vond ik haar timide. Ze was wel enthousiast dat ik kwam, maar ze vertelde me ws niet alles.. volgens mij hield ze zich beter dan dat ze echt was. Zij vertelde s’avonds aan haar vader dat ze enhousiast was dat ik kwam, maar had haar zorgen over de toekomst. Wat kan ik nog worden (ik had haar paar maanden geleden gevraagd omdat haar school bijna afloopt. Wat wil je zelf doen, wat zou je kunnen, wat heb je nog nodig) Vader zag dat ze sterk veranderde in emotie. Dan weer blij, dan weer down. Als of ze wist dat ze het misschien niet zou halen…
Voor mij heel fijn om te weten dat ze rustig heen is gegaan. A.s woensdag haal ik haar op met haar familie en breng haar thuis. Donderdag is begravenis.
We hebben met elkaar nog wat gedronken, foto’s bekeken die ik mee genomen had, we hebben zelfs gelachen…. Vader vroeg of ik Maureen mee wilde nemen. Thuis is er veel inloop van mensen. En dat gaat niet rustig. Veel gehuil, gekrijs. Maureen heeft vanaf woensdag niet goed geslapen. Dus ik heb Maureen mee genomen. Prompt zit je met haar in de taxi en ligt ze op mijn schoot… het voelde even of ik Nyanchama op mijn schoot had. Zo lag Nyanchama ook altijd. Heel gek. Ik moest het op 1 of ander manier ook accepteren dat ik nu Maureen had liggen. Ik zag dat Maureen veranderde en rustiger was en zelfs een glimlach toverde. Op het centrum aangekomen warden we heel fijn begroet. Het was goed om hier weer te zijn, al is het dubbel. Het is fijn om iedereens medeleven te horen. Dat bemoedigt me.
S’avonds met Pamela en haar gezin gegeten. Het was heel gezellig. Kleine jan (die vernoemd is naar mijn vader) is een prachtig jochie, hij heeft een cars auto van Sjoerd gekregen, die houd hij nu zo goed vast dat niemand het mag zien. Ik heb heerlijk geslapen. Vanochtend een stralende zon,dat betekent een warme dag.
Pamela heeft met me rondgelopen, wat er veranderd is. Wat fijn om te zien dat ze al aardig wat opgeknapt hebben. Ze hebben de security verbeterd. 2 opgeleidde bewakers, de 2 opa’s die eerder de boel bewaakte hebben ze ontslagen. Dat gaf je ook geen goed gevoel. Ook nieuwe beveiligingshekken rondom het centrum geplaatst.
Dochter van Mellon gezien, Sjoerd en Maike ondersteunen 2 kinderen uit 2 gezinnen, 1 daarvan is van Mellon. Haar dochter heeft kanker in haar hoofd, wang en op haar rug. Vreselijk. Ze heeft een operatie gehad op hoofd en wang, alleen hoofd is weer gezwollen. Ws weer kanker, eind van de maand wordt ze geopereerd aan haar rug.
Op het centrum is weinig water. Van de 3 waterpompen, geeft 1 pomp nog water. Vanuit dorpje Sondu waar het water vandaan komt, kan het water niet naar boven pompen.
Zojuist heb ik een kraampje leeggekocht. Ik had alle bananen opgekocht. De vrouw was erg blij dat ze haar geld binnen had vandaag. De kids waren erg enthousiast en smulde er heerlijk van.
Ik verblijf hier 2 dagen dan zal ik het alweer verlaten.
Heel fijn om jullie reacties te lezen op internet. Het bemoedigt me en geeft me kracht om dit te door staan.
Veel liefs,
Christa
Keniaans telefoonnummer: +254 726947683